Bir mucize yürüyor sokaklarda. Geceleri seviyor, çiçekleri büyütür gibi hevesle gülüyor. Fakat görüyor gözleri karanlıkta, elleri birbirini tutunca bir rüzgar esiyor, sesini duyan kuşlar üzerinden uçuyor. Yapraklar dökülmüyor artık sonbaharda, sonu olmayan baharı taşıyor saçlarında. Birdenbire oluyor, hiç gitmemiş ama yeniden, yeniden geliyor aklıma. Bir mucize gerçek oluyor, yıldızsız geceler sebebini buluyor. Şimdiyse sebepsiz sanıyor kendini, tanımıyor içimdeki hasretin şiddetini. Fakat işte her şeye rağmen yürüyor sokaklarda, toprağın saadeti çıldırtıyor olmalı başını koyduğu yastığın yumuşacık tenini.
407
