Şimdi tertemiz denize batarken güneş ben yola çıkıyorum. İlk defa ağzımda buz eritir gibi şaşırıyorum, ilk kez yere düşer gibi telaşlıyım. Kime sorsam seni, seni benden iyi biliyorlar gibi geliyor. Karışıyorum. Herkes, her yere koşturuyor ben ulaşamıyorum. Şimdi niçin ağaçların rengini daha bir içten seviyorum, bir parçan olduğunu bildiğimden mi? Artık gökten çok toprağı seviyorum. Gitmek istemiyorum, neden bilmiyorum. Çıkış okları parlıyor zeminden, köreliyorum. İşte şimdi otomobil dedikleri kutunun içindeyim. Hayır, sebebini bilmiyorum, kalmak istiyorum.
