İçinde her zaman çok uzakta olma, çok uzaklarda yaşama isteği vardı. Bana bile uzak kalırdı bazen. Nefesi vücudumda esse, içimi titretse de kalbi uzaklara yürüyor gibi hızlı çarpardı. Gökyüzünde, bulutların üzerinde yaşaması gerekti, bulutlar ona yağmur dökerdi gelmesi için. Hoşnut değildi halinden, çiçekleri sulardı güçlenip ayaklanmalarını isterdi. Kolları birkaç kilo kaldıramazken yıldızlara dokunan hayalleri vardı, kolları kanatlarıydı. Yıldızlar ışıklarını parlatıp yol gösterirlerdi, çok denedi yine de gidemezdi. Onlar hayallerine doldular yağmur altında, kollarını sarardım kalması için burada. Ay dolunaya dönünce gözlerinin içi parlardı, gülerdi yüzü. Kahvesi ellerinde, hayali pencerede bir manzara, kolları kanat olmuş gücünü hissederim sarıldığımda. Böyle amansız bir rüzgar karşımda, sıkı sıkı sardım karnından dokundum onunla yıldızlara. O artık çok uzakta, benimle, benim yanımda.
142
